18.11.2018
niedziela
To jest ten rodzaj poważnej muzyki rozrywkowej, który rzadko się przydarza, ale zawsze robi wrażenie. Aż musiałem przyspieszyć datę wpisu, bo za dużo tego było, żeby zbyć album The Dream My Bones Dream trzyzdaniową notką. Sami zobaczcie:
2.01.2017
poniedziałek
Nie był to łatwy rok, skoro do znalezienia się w czołówce podsumowań potrzeba było aż takich emocji. Bo żeby zawalczyć o płytę roku, należało najpierw doprowadzić swoje małżeństwo na skraj rozpadu (Beyoncé), zmienić tożsamość (Anohni), stracić syna (Cave), albo nawet … Czytaj dalej
29.05.2015
piątek
Nie potrzeba wielkich wstępów, gdy chodzi o nową piosenkową płytę Jima O’Rourke’a. Producent, gitarzysta, wizjoner, współpracownik Sonic Youth i Wilco, dwóch spośród najważniejszych gitarowych zespołów ostatnich dekad, no i improwizator (jego płyt z muzyką, najogólniej mówiąc, „eksperymentalną” ukazuje się czasem … Czytaj dalej
12.03.2015
czwartek
Sztuka jest teoretycznie dobrą dyscypliną dla leniuchów, ale dlaczego by raz na jakiś czas na muzykę nie spojrzeć przez pryzmat wydajności pracy? Mam nawet kandydaturę: Oren Ambarchi. Mały przegląd jego ostatnich wydawnictw zająłby z powodzeniem nawet nadaktywnego recenzenta na okrągły … Czytaj dalej
11.08.2011
czwartek
Pamiętacie pewnie zdanie, które miał wypowiedzieć o sobie Albert Ayler: „Coltrane był Ojcem, Pharoah Synem, a ja jestem Duchem Świętym”. Jim O’Rourke też mógłby coś takiego powiedzieć. Na przykład: „Branca był Ojcem, Thurston Synem, a ja jestem Duchem Świętym”. Ale … Czytaj dalej
