Phil Collins kontra Chaz Bundick

11 marca 2011
Bartek Chaciński

Ten pierwszy ogłosił właśnie, że ostatecznie przechodzi na emeryturę. Twierdzi przy tym, że nie odchodzi przy tym ze względu na kiepskie recenzje (czyżby?) i na to, że prasa z niego drwi (a pozwala sobie na drwiny – szczególnie na Wyspach). I nie dlatego, że czuje się niekochany i tak dalej, i tak dalej. Nie za bardzo chce mi się w to wszystko wierzyć, ale grubo ponad 100 milionów sprzedanych płyt (nie licząc albumów Genesis!) robi wrażenie i w sumie można Philowi tylko zazdrościć sytuacji. Miał w życiu niemało talentu i dużo szczęścia – może i dość, żeby zasłużyć na to, by jako 60-latek bez stresu mieszkać dziś w Szwajcarii, spoglądając przez okno na Jezioro Genewskie.

Śledzącym całą sprawę w Polsce należy się jednak słowo wyjaśnienia. Brytyjskie media i spora część muzyków obrazili się na Collinsa, gdy niedługo po sukcesie „Another Day In Paradise”, jednego ze swoich największych hitów – z ckliwym tekstem wzbudzającym wyrzuty sumienia wobec nędzy i bezdomnych na ulicach – Collins mocno krytykował ubiegających się o władzę laburzystów. Dlaczego? Bo chcieli zwiększyć podatki. W ciągu kilku lat wylądował w Szwajcarii – raju podatkowym. Wielokrotnie podkreślał potem, że zrobił to z miłości do trzeciej żony, która w tym kraju mieszkała. I że nigdy nie głosował na konserwatystów. Nie pomogło – przez lata wypominano mu hipokryzję.

Muzycznie Collins miał dobre momenty i w Genesis, i nawet solo, ale trudno o nudniejszy temat na rozprawkę, więc skoncentrujmy się lepiej na dużo gorętszym dziś Toro y Moi, czyli Chazie Bundicku, który na swojej drugiej płycie już rzeczywiście prowadzi zespół, a nie tylko nagrywa solo. Szukałem jakiegoś powiązania tych dwóch postaci i wpadła mi do głowy rzecz związana z młodzieńczymi fascynacjami muzycznymi jednego i drugiego. Dla Collinsa muzyka, której słuchał jako nastolatek, czyli hity amerykańskiej wytwórni Motown, okazały się kluczowe na tyle, że ich wykonaniami zamknął rok temu płytową działalność. Dla Bundicka (rocznik 1986) – gdy już ma do dyspozycji coś więcej niż sypialniane studio – punktem odniesienia staje się muzyka, której mógł słuchać dokładnie w tym samym okresie życia: nagrania Air i Stereolab z lat 1996-2000. Bundick miał 10 lat, gdy ukazywał się „Odelay” Becka, a 13, gdy wychodziło „Midnite Vultures”, przynoszące do muzyki Becka więcej Prince’owskiego ducha. Ci ostatni też są obecni na „Underneath the Pine”. Rzekome wpływy lat 60. i muzyki filmowej można odłożyć między bajki. TyM bierze od tych, co z tamtego okresu brali – inspiracje są zapośredniczone. Charakterystycznymi partiami podchodzącej wysoko gitary basowej („Got Blinded”), chórkami („Light Black”, „Good Hold”), to znów rytmicznymi akordami organów („How I Know”), nawet sposobem prowadzenia głównej linii wokalnej (znów „Light Black”), a czasem wszystkim na raz („Go With You”) Bundick przypomina Stereolab, z kolei w syntezatorowych orkiestracjach („Divine”, „Before I’m Done”, krótkie intro) aż nadmiernie kojarzy się z Air. Gdzie się podziała produkcja znana z poprzedniej płyty? Przetrwała po trosze w postaci rozbełtania w pogłosach poszczególnych nagrań – propozycje Air i Stereolab były dużo bardziej klarowne, zdyscyplinowane. No i te utwory powstałe z najwyraźniejszych, najprostszych inspiracji są na nowym Toro y Moi zarazem najlepszymi na płycie. Melodie bywają śliczne, miło się tego albumu słucha, więc jest znakomitą propozycją do weekendowego odbioru, ale skojarzenia niektórym będą bardzo ciążyć – dla autora „Underneath the Pine” są one pewnie nawiązaniem do klasyki, prehistorii, dla starszych od niego słuchaczy mogą się jednak okazać flashbackiem z czegoś, co wydarzyło się w muzyce – i zostało odmienione przez wszystkie gamy – całkiem niedawno. A to poczucie bywa frustrujące.

TORO Y MOI „Underneath the Pine”
Carpark 2011
6/10
Trzeba posłuchać: „How I Know”, „Go With You”, ale również „Elise”, gdzie jest być może najwięcej Bundicka w Bundicku.

Toro Y Moi – Go With You by Scottish Friction