Z laptopem w trawie (używane płyty cz. 2)

16 lipca 2015
Bartek Chaciński

Ta płyta niczego nowego nie wprowadza, niczego starego nie obala, niczego nie obiecuje… Czy aby na pewno? Przecież jedyny album The Other People Place – solowego projektu nieżyjącego już Jamesa Marcela Stinsona (Drexciya) – nie odnosi się do rewolucji muzycznych, tylko już z tytułu zwraca się ku przemianom obyczajowym. Lifestyles of the Laptop Cafe zabrałem na wakacje jak laptopa. Naturalnym gestem. Zapominając, że kiedy słuchałem tego materiału po raz pierwszy, w roku 2001 (opisywałem go wtedy chyba dla „Kaktusa” albo dla „Machiny”), kawiarenki internetowe były wprawdzie powszechne, ale zabieranie laptopa na łono przyrody wydawało się czymś jeszcze dość abstrakcyjnym. A tu proszę.

Automatycznie klasyfikowana jako Detroit techno, płyta Stinsona jest krokiem w stronę chilloutowego muzaka, jakiego sporo się narobiło na początku XXI wieku (ale krokiem postawionym wyjątkowo zręcznie, trzeba przyznać), a zarazem nawiązaniem do nurtu electro. O ile inna słynna płyta z kawiarnią w tytule i rytmiką electro, Electric Cafe Kraftwerk, była kiedyś głosem na temat zrobotyzowanej, odhumanizowanej rzeczywistości świata informatyzacji (właściwie była ledwie paroma zdaniami, ale choć wyjątkowo opóźnionymi technologicznie, jak zwykle u Kraftwerk wypowiedzianymi bardzo pewnie i proroczo), to The Other People Place daje obraz elektroniki ucywilizowanej, wprzęgniętej w naturalny rytm życia człowieka. Bogaty, pełny właśnie owego ludzkiego czynnika wyrażanego w syntezatorowych melodiach, czasem jakimś elektrycznym pianinie, głosach skontrastowanych z jednostajnym pulsem automatu perkusyjnego. Nienatrętny, nietaneczny, z całą pewnością ciepły, od czasu do czasu przemycający jakiś rodzaj błędu, niedociągnięcia. Szkicowy. Naturalny.

Nawet gdy odzywa się refren wciągającego Let Me Be Me, dalej nie jest to typowa opowieść ze świata techno ani house’owy szlagier. Też przynosi przyjemny rodzaj wycofania. Dalej niczego nowego nie chce wprowadzać, niczego starego nie obala, niczego nie obiecuje. Bo nie przynosi żadnej zmiany w sferze tego, co wykorzystujemy, tylko tego, jak to robimy. Nie to, że laptopy w ogóle, tylko laptopy pod grusze. Pamiętam, że mniej więcej w 2004 roku zauważyłem, że mijane na regularnych wyjazdach berlińskie knajpy zaczęły się przemeblowywać tak, żeby przyjmować klientelę z własnymi laptopami. Nie pamiętałem wtedy The Other People Place, niewznawianej zresztą przez lata płyty (szukajcie w komisach!), która – choć wielokrotnie słuchana i bardzo przeze mnie lubiana – przemknęła mi mimo wszystko w roku 2001 jako zapowiedź pewnego społecznego klimatu.

THE OTHER PEOPLE PLACE Lifestyles of the Laptop Cafe, Warp 2001, 8/10