Za dużo muzyki

27 lipca 2012
Bartek Chaciński

16 gramów. Tyle podobno waży jedna płyta CD. Tak, wiem, że mało kogo jeszcze ten format obchodzi, ale ja jestem ciągle żywotnie zainteresowany. Do tego dochodzi jakieś 40-60 g wagi pudełka, mniej w wypadku tekturowej koperty, albo plastikowej obwoluty (wydawnictwa promocyjne). Codziennie czuję to na plecach, nosząc tzw. materiał odsłuchowy między pracą a domem (nie potrafię tak sobie zorganizować elektronicznego obiegu nagrań, żeby tego uniknąć), w poszukiwaniu czasu na zapoznanie się z tym materiałem. Ale to zapoznawanie jest tylko drobną chwilą – większość czasu wypełnia noszenie. A gramy się sumują. Dzisiaj miałem stosunkowo lekki dzień – wiozłem z domu 31 płyt, co, zakładając nawet minimalne 60 g na sztukę, daje jednak prawie dwa kilogramy. Nie liczę trafiających się raz na jakiś czas winyli. I niech mi ktoś powie, że muzyki nie jest za dużo.

Kilogramy wożone lub noszone codziennie w plecaku niszczą kręgosłup, ale tutaj chodzi oczywiście przede wszystkim o coś zupełnie innego. O nadmiar bodźców. W Elblągu pod koniec września szykuje się bardzo poważna dyskusja kulturoznawcza na temat „kultury nadmiaru”. A skoro rektor Uniwersytetu Fryderyka Chopina zauważa, że muzyki jest za dużo, to coś musi być na rzeczy.

W moim wypadku rzecz wywołuje natychmiast dwie reakcje: po pierwsze, utrudnia skupienie na jednej płycie, po drugie, wybór tego, czym mam się zająć na blogu kolejnego dnia. No bo dlaczego niby płyta wielkiego i szanowanego zespołu, skoro tego nieznanego i młodego obok w ogóle jeszcze nie znam? Odkładam więc co rusz pisane w esemesowej, jednozdaniowej formule notki o różnych rzeczach, których słuchałem. Poniżej część materiału z ostatnich miesięcy, może dzięki temu będę miał z pół kilo mniej w torbie.

A w ten weekend – plus bardzo rockandrollowego, pewnie najbardziej w historii – otwarcia igrzysk olimpijskich, także dwa festiwale: Audioriver w Płocku i Dźwięki Północy w Gdańsku.

NENEH CHERRY & THE THING „The Cherry Thing” (6/10) Smalltown Supersound
Tracklista na tak, podejście zespołu także, ale Neneh Cherry robi Lamb z The Thing.

NED COLLETTE & WIREWALKER „2” (6/10) Fire
Australijski bard w Berlinie = nieuchronne skojarzenia z Cave’em i Cohenem, niezłe, ale rozśmiesza mnie odkąd w pewnym momencie wokal skojarzył mi się z Amandą Lear.

FUN. „Some Nights” (5/10) Fueled By Ramen
To miał być chyba kolejny Vampire Weekend, ale przyjechało Queen i opanowali lokal.

GARBAGE „Not Your Kind Of People” (5/10) Stun Volume
Tak cool, że nie wzbudza ludzkich uczuć, ale z drugiej strony – mimo upływu lat wciąż nie udało im się zapracować na swoją nazwę.

MELODY GARDOT „The Absence” (6/10) Decca
Z Melody w stylu retro ciągle wolę Melody Nelson, ta efektownie, ale zbyt ostentacyjnie wiezie się na brzmieniu brazylijskiego jazzu.

GARLAND JEFFREYS „The King of In Between” (5/10), Big Lake Music
Tytuł mówi o tej popowej płycie z bluesowymi naleciałościami więcej niż same piosenki: wzorzec przeciętności.

HOT CHIP „In Our Hands” (7/10) Domino
Nie napisałem, bo napisałem gdzie indziej i skończyły mi się pomysły – na szczęście zespołowi nie skończyły się pomysły na twórcze ogrywanie lat 80.

JAZZANOVA „Funkhaus Studio Sessions with Band and Paul Randolph” (6/10) Sonar Kollektiv
Stawiać na półce obok Jamiroquai, ze wszystkimi pozytywami i negatywami tego ruchu.

MICHAŁ JURKIEWICZ „Gra mandolina” (3/10) Towarowy Transport Drogowy Adam Konieczny/EMI
Dla amatorów Van Halena grającego poezję Zabłockiego. Co to jest ten andolin, skoro już gram wywołuje takie efekty?

KEVIN TIHISTA’S RED TERROR „On This Dark Street” (6/10) Broken Horse
Lekkie i ładnie śpiewane rockowe granie na motywach sceny niezależnej. Przyjemne w każdym aspekcie, drugorzędne też w każdym.

LADYHAWKE „Anxiety” (4/10) Modular
Pierwsza płyta była podobno dobra i nic z niej nie pamiętam. Druga płyta jest na pewno gorsza, więc w kwestii pamięci pewnie nic się nie zmieni.

LEMONADE „Driver” (4/10), True Panther Sounds
Moda na chillwave ciągle mocna, ale mizeria tak nieudolnych prób spieniężania tej mody jest w oczywisty sposób słaba.

NANCY REGAN „Warszawa Gdańska” (5/10) Lou & Rocked Boys
Bardzo tutejsza, brudna i punkowa wizja Warszawy. Ale dojechałem do końca, choćby ze względu na sympatię dla dworca.

OPOSSOM „Electric Hawaii” (5/10) Fire
Próba unowocześnienia Beatlesów i wczesnego Pink Floyd, która pachnie porażką od pierwszej sekundy.

RÓŻNI WYKONAWCY „Magiel Wagli” (6/10) Sony
Ciekawy pojedynek dwóch autorskich kompilacji autorów bardzo otwarcie krojonej audycji, z którego wynika, że ojciec jest bliżej korzeni, ale syn lepiej czuje bluesa.

SIGUR RÓS „Valtari” (7/10) Parlophone
Recenzja SR esmesem? Dlaczego nie: w końcu powtarzanie po raz setny, że poziom, styl i chwyty te same, nie ma sensu. Tym bardziej, że działa też tak samo.

THE TALLEST MAN ON EARTH „There’s No Leaving Now” (7/10) Dead Oceans
Nie napisałem nie dlatego, że nie słuchałem, tylko dlatego, że słuchałem i było tak miło, że zapomniałem napisać (uwaga na numer 2).

TEEN DAZE „All of Us, Together” (7/10) Lefse Records
Jak dobrze, że nikt nie śpiewa, bo ta niezauważalna, miła, gładka muzyka syntezatorowa jako tło dźwiękowe pomogła mi napisać 19 pozostałych notek.

THE WALKMEN „Heaven” (6/10) Bella Union
Najwięcej zaciekawionych pytań „kto to śpiewa?” od kolegów z redakcji zebrała ta pyta, choć udział Robina Pecknolda sprawia, że w najlepszych momentach to właściwie Fleet Foxes.

MARCIN WAWRZYNOWICZ „Camamey” (4/10) Polskie Radio
Szlachetnie ujazzowiona (Miśkiewicz, Baron, Majewski itd.) poezja śpiewana do słów głównie Karola Konrada Wojtyły. Jak z kremówkami: pewnie są tacy, których nie zemdli.