Pierre Henry nie żyje

To będzie krótki i smutny wpis. Zmarł wczoraj Pierre Henry, pionier muzyki konkretnej, drugi obok od dawna już nieżyjącego Pierre’a Schaeffera. Miał 89 lat. I wydeptał ścieżki, po których staraliśmy się co pewien czas chodzić z Jackiem Hawrylukiem w naszych audycjach w cyklu czwartkowych Nokturnów. Więc chociaż pewnie więcej miałaby na temat tego kompozytora do powiedzenia Dorota Szwarcman na sąsiednim blogu, to jednak nie mogę nie zauważyć, jak wielkie znaczenie miała jego twórczość dla całej estetyki noise (sam zafascynowany był twórczością Luigiego Russolo) i jak znaczący miał wpływ na awangardowych twórców z kręgu rocka, psychodelii czy później sceny klubowej, także dzięki swojej otwartości na współpracę z muzykami z tego kręgu (Spooky Tooth). Warto pamiętać, jak odpłacała mu popkultura, wykorzystując jego utwory w telewizji i w filmach. A wreszcie zwrócić uwagę na to, że jako jeden z nielicznych kompozytorów muzyki współczesnej doczekał się w swoim czasie czegoś, co można nazwać przebojem. Tak się składa, że doczekał się tego hitu dokładnie 50 lat temu. Z różnych względów nie mogę sobie dziś pozwolić na dłuższe dywagacje, więc tylko wklejam, co trzeba: